Afryka, Czarny Ląd

0
335
Rate this post

Afryka – mieszka ok. 980 mln ludzi, tj. ok. 14% ludności świata. Przyrost naturalny, państwa Afryki, wynosi ok. 3% rocznie. 27% niedożywionych mieszkańców kuli ziemskiej żyje w Afryce na południe od Sahary, gdzie ok. 25 mln ludzi jest dotkniętych klęską głodu.

W Afryce występują po sobie kolejno (postępujące od równika na północ i południe) wszystkie strefy klimatu międzyzwrotnikowego: równikowy wybitnie wilgotny, podrównikowy zmienno-wilgotny (wilgotny i suchy), zwrotnikowy suchy i wybitnie suchy oraz podzwrotnikowy. Na krańcach Zatoki Gwinejskiej panuje klimat równikowy wybitnie wilgotny – opady są bardzo wysokie (ponad 5000 mm rocznie), a pora deszczowa trwa nawet ponad 9 miesięcy. Na terytoriach o rocznych opadach 1000-1500 mm i porze suchej trwającej 4-6 miesięcy panuje klimat podrównikowy wilgotny.

Różnorodność klimatu Afryki ukazuje się w szacie roślinnej. Na wybrzeżu Zatoki Gwinejskiej, w obrębie kotliny Kongo rosną wiecznie bujne , wilgotne lasy równikowe o nieprzerwanej wegetacji. Obszary o rocznych opadach powyżej 1500 mm w strefie wybrzeża i np. bagnistej delty Nigru porastają lasy namorzynowe i bagienne. Z powodu występowania drzew dostarczających cennych gatunków drewna (hebanu, kopalu, akaju, okume) oraz niektórych gatunków palm zbiorowiska te, podobnie jak pierwotne lasy równikowe, są dziś znacznie przetrzebione i grozi im całkowite wyniszczenie.

Afryka – kontynent umiejscowiony w przeważającej części na półkuli wschodniej, między Oceanem Atlantyckim i Oceanem Indyjskim. Nazwa Afryka pochodzi prawdopodobnie od nazwy berberyjskiego plemienia Afari, zamieszkującego w starożytności obszar Tunezji i wschodniej Algierii. Nadano ją rzymskiej prowincji utworzonej na gruzach Kartaginy, a po upadku imperium rozszerzono ją na cały kontynent. Przeważająca część terytorium Afryki leży w strefie międzyzwrotnikowej, co odzwierciedla się w charakterystycznej symetrii stref krajobrazowych – następstwa pasa lasów międzyzwrotnikowych, sawann i pustyń. Powierzchnia kontynentu dzieli się na pojedyncze, płaskie kotliny, oddzielone od siebie dużymi progami.